Književni žanr

Književni žanr označava književna dela koja imaju izvesne zajedničke i samo njima svojstvene osobine, pri čemu se obične ne pravi razlika da li je u pitanju književni rod ili književna vrsta, odnosno podvrsta. Dok klasicistička estetika pokazuje sklonost za oštro razgraničavanje žanrova, voli da ih prebrojava i njihovu čistotu uzdiže kao vrednost, romantičarska inspiracija u književnosti teorije žanrova oseća kao nametanje retoričkih kalupa, te afirmiše mešanje žanrova i samosvojnost književnog dela.
Ali, ma koliko bili zasnovani izvesni stvaralački otpori protiv postojećih žanrova kao definitivno utvrđenih okvira inspiracije, istorija književnosti svedoči o njihovoj realnosti i postojanosti. U strukturi književnog dela oni su  elemenat tradicije, bez koje bi stvaralački proces bio teško zamisliv. Pa i ako se pođe sa stanovišta da je tradicija za stvaralaštvo nešto bezvredno ili čak štetno, opterećenje umetničkog dela konvencijama, -poznavanje žanrova se nameće ne samo kao neminovnost i pretpostavka valjanog kritičkog rasuđivanja, koje mora da raspoznaje originalnost dostignuća razlučujući ga od onih stilskih elemenata koji su primljeni s uslovima žanra, nego i kao potrebe samih književnika za intencionalno oformljenje svoga dela. Kao izvesne konstante književnog stvaralaštva, žanrovi pružaju uporište pokušajima klasifikacije književnosti. Neki vidovi istorije knjižavnosti uzimaju ih kao jedinice svog sistema izlaganja. Jedno od najstarijih središta književnoistorijskog interesovanja, oni su postali predmet izučavanja posebne grane teorije književnosti koja teži da se osamostali pod nazivom genologija.