Mimezis

Mimezis (Mimesis ili Mimeza) označava podražavanje i odražavanje, oponašanje, imitiranje kao odnos umetničkog dela prema srvarnosti što, prema realističkoj filosofiji umetnosti, pokazuje suštinu same umetnosti. Najpre u Platonovoj metafizici, koja reprezentuje antičko shvatanje umetnosti: u podražavanju prave stvarnosti, to jest carstva ideja kao uzora, sastoji se umetnost, koja čak ne podražava ideje neposredno, već tek iz proizvoda drugih delatnosti ili iz gotovih drugih oblika.

I u hrišćanskoj realilstičkoj metafizici imitiranje božanskog dela pokazuje suštinu umetnosti, jer je prava kreacija samo božansko stvaranje. Pošto je tek u novom veku ideja stvaranja i stvaralačkog, kao i umetničke individualnosti, bila mogućna, u vezi sa teorijom razvitka i istoričnim načinom mišljenja, tek tada se javljaju teorije o autonomnoj suštini umetnosti i u vezi sa tim potiskuje se ideja mimezisa. Već je Kant u tom pogledu učinio odlučan korak, ali je kod njega estetski fenomen i umetnički genij još uvek u skladu sa (transcedentalno shvaćenom) prirodom, dok se u romantičarskoj estetici neguje ideal apsolutne umetničke kreacije. Počev od simbolizma, ideje čiste poezije ili apsolutnog pesništva je još jače potisla tradicionalnu teoriju mimezisa.
Marksističko shvatanje umetnosti bilo je uveliko antiromantičarsko i antitradicionalno. Uprkos Marksovog klasicističkog ukusa, vezanog za antičke umetničke uzore, njegovo gledište u principu nije realističko i nema ničega zajedničkog sa potonjom marksističkom teorijom održavanja, koja se rodila iz određenih ideoloških potreba. Kod T.Pavlova ta teorija je razvijena u univerzalnu materijalističku metafizičku koncepciju, u kojoj je umetničko održavanje samo jedan specifičan vid mimezisa. Đerđ Lukač je u filosofiji umetnosti prihvatio ideju mimezisa kao održavanja i razlikovao svakidašnje održavanje od naučnog i umetničkog.