Epigram

Epigram nastaje u VII veku p.n.e. kao svečani natpis na daru ili nadgrobnom spomeniku. Bio je svečanog tona i vrlo brzo dobio stihovni oblik. U početku je imao za cilj da što bolje opiše pokojnika i pripadao je pojevnom izrazu, ali je nakon što su ga pesnici i/ili muzičari počeli izvoditi uz muzičku pratnju dobio i lirski karakter. On će kasnije postati i književni oblik, napuštajući prvobitnu ulogu spajajući se s elegijom.

Jedan od pesnika koji je proslavio epigram je Kalimah, čije su šestdesetičetiri pesme sačuvane do današnjih dana, a tek nekoliko ih je duže od šest stihova. O Kalimahovom pesništvu saznajemo putem zbirke "Venac" koju je sastavio Meleagar iz Gadare (s kraja II i početkom I veka p.n.e.).

U rimskoj književnosti epigramom su se proslavili erotskim pesništvom Katul i Marcijal, koji je ovoj književnoj vrsti dao novo obeležje, koje je postalo opšte priznato i obavezno za novovekovnu evropsku književnost. Marcijal je pisao epigrame od dva do preko dvadeset stihova čime je dao prednost satiričnom epigramu (koji je u grčkoj bio poznat kao skoptički).